22 czerwca 1941 r., po agresji niemieckiej na Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, dzięki pośrednictwu brytyjskiemu, rozpoczęto rozmowy między władzami Rzeczpospolitej Polskiej a ZSRR. 30 lipca podpisano układ Sikorski-Majski, na mocy którego oba państwa wznowiły stosunki dyplomatyczne, uznały za nieważny pakt Ribbentrop–Mołotow z 23 sierpnia 1939 r. oraz zawarły sojusz przeciwko Niemcom. 14 sierpnia 1941 r. porozumienie rozszerzono o umowę wojskową szczegółowo regulującą zasady tworzenia Armii Polskiej w ZSRR, rekrutującej się spośród zwolnionych z więzień i obozów pracy obywateli polskich. Dowództwo nad powstającymi oddziałami powierzono generałowi dywizji Władysławowi Andersowi. Sztab armii rozlokowano w Buzułuku.
Początkowo chciano stworzyć dwie dywizje piechoty, które wraz z ośrodkiem zapasowym, szkołą oficerską i dowództwem miały liczyć łącznie 30 tys. żołnierzy. Liczba napływających ochotników szybko przekroczyła wyznaczone, a następnie również podwyższone limity. Pod koniec 1941 r. uzyskano zgodę na ewakuację 25 tysięcy żołnierzy na Bliski Wschód i do Wielkiej Brytanii. Równocześnie podniesiono etat Armii Polskiej w ZSRR, mającej składać się z sześciu dywizji, do 96 tys. żołnierzy.
Zdjęcie pochodzi ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego - National Digital Archives, Polska